(VAN) PAARDEN HOUDEN.. de roze realiteit

Het paard gaat woest tekeer. Het steigert heftig, het hinnikt en schreeuwt. ‘Huhuhwhiii- HUNK’ en ‘pfrrrr pfrrrr’ klinkt het. Alsof hij iets belangrijks zeggen wil. Het meisje kijkt. En kijkt. Alsof ze precies weet wat hij tegen haar zegt. Even later laat ze hem rondjes in de rounpen rennen. Héél véél rondjes. Loepzuiver loopt ie, ondanks een ernstig ongeluk van een week geleden. Opa kijkt vanaf de zijlijn mee en legt aan iemand uit dat zijn kleindochter het paard ‘leert wie de baas is’. Ze gaat net zo lang door tot het zich overgeeft. Dat duurt gelukkig niet heel lang. Als het meisje ineens haar geduld verliest en uitschreeuwt wat haar al die tijd dwars zat, stopt het paard. Hij snapt kennelijk precies wat ze zegt en wordt rustig. Het meisje draait haar rug naar hem toe en twee seconden later verschijnt het paard naast haar. Ze geeft hem een pepermuntje als beloning. En vanaf dat moment is het paard NIET meer wild. Het is doodkalm. Schrikt niet van langs scheurende auto’s. Vertrouwt opa ineens compleet. Vindt het opgegooid krijgen van een deken doodnormaal. Doet lief ‘huhu’ als hij haar ziet. En - hoe wonderlijk - de volgende dag zadelt ze hem voor het eerst, stijgt op en rijdt meteen - in een relaxte galop - de wijde wereld in..

Zo ging het in de film.

Dan nu.. de realiteit.

Je paard gaat woest tekeer. Je hebt geen idee wat je ermee aan moet. Je hebt alles al geprobeerd van heel geduldig zijn, zoete woordjes spreken tot de longen uit je lijf schreeuwen dat je er he-le-maal KLAAR mee bent. Het enige wat er gebeurt is dat je paard nog gestoorder doet. Logisch, want een schreeuwend mens is best eng en je paard heeft echt GEEN idee wat je allemaal staat te roepen. Je besluit gefrustreerd haar weg te zetten en huilt jezelf ‘s avonds in slaap omdat je zo’n slechte paardeneigenaar en mislukte trainer bent. Misschien dat je paard daarom nooit naar je hinnikt of tegen je praat. Hoewel.. soms doet ze dat wel.. als je aan komt lopen met eten. Super schattig. Je doet net alsof het betekent dat ze van JOU houdt.

De volgende dag heb je zin om te rijden, maar je besluit eerst te gaan poep scheppen. Dat scheelt weer vertrapte stukjes stront bij elkaar schrapen omdat je paard er 86 keer doorheen is gewandeld. Om nog maar niet te spreken van de drijfmest die kan ontstaan door de vele regen, liefst diep weggezakt en vertrapt in de modder. Je rug doet nog pijn van gister, maar het moet gebeuren. Alles wat er in gaat aan eten, komt er aan de achterkant weer uit. Als je geluk hebt liggen er mooie, glimmende ronde ballen op je te wachten. Als je pech hebt worstel je met derrie, neem je de halve zandbodem mee en kom je bij de mesthoop de berg niet op vanwege het gewicht. De kruiwagen omkiepen zonder zelf om te vallen wordt dan de grootste uitdaging van de dag.

Wanneer je eindelijk klaar bent om te gaan rijden en het zadel op je paard gooit, twijfel je of het wel goed ligt. Je paard reageert ook wat onrustig. Zou ze soms last hebben van haar rug? Je besluit vandaag het rijden dan maar even over te slaan. De volgende dag doe je eerst weer een rondje poepscheppen - rugpijn - voeren - hinnik - aaaah ze houdt van MIJ. En dan probeer je het opnieuw. Dit keer lijkt het zadel beter te liggen en je paard is ook iets rustiger. Misschien heb je je gister vergist. Je besluit toch even te gaan rijden. Zodra je opstapt begint het echter te hozen. Zo hard dat je paard met de kont in de wind gaat staan en liever achteruit dan vooruit wil lopen. Je paard gedraagt zich steeds meer als een wilde hengst uit een spannende film en dat zit nu duidelijk minder relaxed dan op de bank met Netflix. Inmiddels voel je de regen vanaf je jas langzaam richting je kruis naar beneden sijpelen. Brrr.. had je nou maar even buienradar gecheckt. Oke, dan morgen maar een buitenrit maken.

De volgende dag is er weer hetzelfde ritueel van poep scheppen - rugpijn - voeren - hinnik - aaaah ze houdt van MIJ - en dan zadelen. Het weer is goed dus je bent optimistisch. Daar gaan we dan. En even lijkt het ook echt een geslaagde dag te worden. Totdat.. loopt ze nou onregelmatig? Het zal toch niet? Je doet even een drafje om het te testen.. hmmm.. zeker weten doe je het niet, maar om haar niet te overbelasten, besluit je toch maar weer richting huis te gaan. Dat ritje komt later wel.

Je geeft haar een extra dagje rust en maakt jezelf gelukkig met nog meer poep scheppen - rugpijn - voeren - hinnik - aaaah ze houdt van MIJ. Helaas is ze stokkreupel vandaag en moet je de dierenarts bellen. Die kijkt er 5 minuten naar en zegt ‘hoefzweer- dat is dan 325 euro alstublieft’. Omdat het (natuurlijk!) weekend is, val je in een hoger tarief. Bummer. Je laatste beetje spaargeld gaat eraan, maar het is voor een goed doel. Droog brood is ook best lekker.

Na 3 weken rust (voor je paard!) - poep scheppen - rugpijn - voeren - hinnik - aaaah ze houdt van MIJ - is het dan eindelijk zo ver. Ze loopt weer goed. Je mag weer. Opgelucht gooi je het zadel erop, maar dan merk je dat ze haar rug wegdrukt en met haar staart zwiept. Nee he.. toch het zadel? Dat wordt weer een dure afspraak met de osteopaat en zadelpasser. Maar twee seconden later staat je merrie erbij als een tochtige koe. Met een bolle rug begint ze al kreunend te plassen en je springt aan de kant om opspattende spetters te ontwijken. Hengstig! Dus dat! Je kent je paard en weet dat het geen goede dag is om erop te gaan zitten. Misschien morgen dan… morgen..

.. misschien gaat het morgen zoals dat buitenritje in de film. Idyllisch galopperend door de velden. Zonder zorgen, je haren wapperend in de wind (jeukend platgedrukt onder een cap vergeten we even), met een super braaf paard zonder mankementjes. En áls het dan zo gaat, al is het misschien maar vijf minuten - en ach, een rustige wandelingetje is ook al fantastisch! - dan kom je aan het einde van die tocht ZIELSGELUKKIG terug op stal. De rest van de dag zweef je rond op een grote roze wolk..

De zorgen, alles wat het je gekost heeft, verdwijnen naar de achtergrond. Je rugpijn voel je even niet meer en de drijfmest met modder gooi je na deze belevenis met een elegante, handige zwaai op de mesthoop. Als je weggaat hinnik je dankbaar naar je paard (oke, je roept ‘doei') en je doet alsof je paard enthousiast doei terug roept door je - tevreden kauwend op haar hooi - na te kijken.

Vandaag ben jij de gelukkigste mens op aarde! Hier doe je het allemaal voor!

En de overweging van de afgelopen weken om toch eens een andere hobby te zoeken..? Die gaat met volle overtuiging weer terug de ijskast in. Leren punniken kan altijd nog. Nu moet er poep geschept worden!.. met rugpijn.. voeren.. hinnik.. aaah, ze houdt van ETEN.

En ik van haar.

Het is een bijzondere hobby. En dat ist.