Over Leven, dood en pedaalemmerzakken

Ze praat en ze praat.. over haar kleinzoon, over het verbod op knuffelen en nog heel veel meer. Als ik eerlijk ben hoor ik niet echt wat ze zegt. Mijn gedachten zijn nog bij het telefoontje van zojuist. “Aline, je cliënt bij wie je morgen staat ingeroosterd is overleden..”. Je zegt wát...?!

Ik kan er niet bij.. de meneer bij wie ik al ruim een jaar lang 2x per week kom schoonmaken.. naar wie ik vorige week nog vrolijk “tot volgende week!” zwaaide.. hij is er gewoon niet meer.

Tranen, kippenvel. Hoe dan?

Op de achtergrond ratelt mevrouw nog steeds door. Ik heb haar verteld waar het telefoontje over ging, maar ze is het door haar dementie alweer vergeten. Haar monotone stroom van woorden over de dagelijkse dingen van haar leven maken op de één of andere manier muziek met het lied op de radio.. een lied dat gaat over meer dan het leven hier op aarde:

Eenmaal maakt U alles weer nieuw, Jezus

Eenmaal heelt u iedere wond

Heel de oude wereld verdwijnt

De pijn voorbij

Eenmaal maakt u alles volmaakt, Jezus

Eenmaal zal het duidelijk zijn

Alle zorg en wanhoop verdwijnt

De angst voorbij

Op die dag, in de hemel

Wat een dag, wat een vreugde zal dat zijn

Dan zijn wij bij Jezus

En klinkt het overwinningslied

Eenmaal, oog in oog met de Heer Jezus

Kan genade heerlijker zijn

En u maakt ons anders en nieuw

Op die dag

Eenmaal zijn we werkelijk vrij, Jezus

Eenmaal is het vechten voorbij

Dan zien we uw macht en uw pracht

Op die dag

Op die dag, in de hemel

Wat een dag, wat een vreugde zal dat zijn

Dan zijn wij bij Jezus

En klinkt het overwinningslied...

Het lied raakt me. Ik voel me rustig worden. Er is meer dan dit leven alleen. Er is uitzicht.. niet alleen voor straks, ook nu al. In de pijn, in de angst. Jezus leeft. “Zalig zij, die niet gezien hebben en toch geloven.”

“Ga je nu alwéér die zak vervangen?!” Haar verontwaardiging brengt me direct weer terug in het hier en nu. Ik moet erom lachen. Er klinkt een beetje een ‘hoe durf je’ in haar stem. Tenslotte had zij zich vanmorgen zelf al ontfermd over de afvalemmer.

“Ja, hij zit alweer een beetje vol” antwoord ik met nog wat tranen in mijn stem. “Oke.” klinkt het tevreden. “Dan is het goed.”

Ja, dan is het goed.