- 23 jun.

Jezus volgen is niet leuk..

Als er iets is wat ik niet goed begrijp van sommige christenen, dan zijn het wel de verhalen die ze in alle opgewektheid de wereld in kunnen roepen over hoe fijn en bijzonder het is om achter Jezus aan te gaan. Een beetje in het kader van: “Als je je leven aan hem geeft, dan wordt het allemaal fantastisch!” Eerlijk is eerlijk… ik geloof die mensen niet. Of beter gezegd: niet meer. En soms vraag ik me af of ze zelf eigenlijk wel geloven wat ze verkondigen.

Kijkend naar waar ik vandaan kom, was mijn weg met Jezus niet zo geweldig. Sterker nog; op het moment dat ik steeds meer achter hem aan wandelde, kwamen er juist problemen op mijn pad. Deze werden zo groot op een gegeven moment dat ik besloot een andere route te kiezen. “Dag God. Ik ga mezelf niet vrijwillig in nog meer onheil storten. Ik heb maar één leven en dat ga ik leven zoals ik dat wil. Niemand die mij nog vertelt wat ik wel of niet mag voelen, doen of zeggen.”

In eerste instantie voelde ik me fantastisch! Vrij. Ik kon doen wat ik wilde. Niemand hield me tegen. En.. ik draaide compleet vast. Kwam mezelf tegen. Elke weg die ik in wandelde, liep uiteindelijk dood. Ik weigerde om terug te gaan naar God, maar vond in plaats daarvan gelukkig wel wat mensen die met me mee wilden dwalen. Mensen die mijn vloeken aanhoorden, mijn onmacht. Mensen die hetzelfde leken te zijn als ik, maar ondertussen ergens in hun onderbuik een richtingsgevoel hadden dat ik miste. Of dacht te missen. Ik werd in de loop van de tijd wat nieuwsgieriger hiernaar.. ontdekte dat het iets met Jezus was. Mijn buitenkant schreeuwde nog altijd NEE! In mijn binnenkant groeide in het verborgene een verlangen.

En toen werd ik ziek… Een harde confrontatie met mijn gebrek aan controle over mijn leven, over mijn geluk, en wederom de bevestiging dat als je ook maar iets je neus de kant van Jezus op steekt, je leven mislukt. Alles brak me opnieuw bij de handen af. Dit keer was er één ding anders; ik had steun van mensen die bij me wilden zijn in dat wat moeilijk was. En nee; ik kreeg geen bijbelteksten naar m’n hoofd geslingerd. Ik werd gewoon vastgehouden als ik verdrietig was, gehoord in mijn boosheid en geholpen om mijn kwetsbaarheid als mens eerlijk onder ogen te komen. In hen ontmoette ik Hem.

Inmiddels leer ik langzaam maar zeker - met vallen en opstaan - om niet langer te gaan voor het geluk dat ik voor ogen heb, maar te vertrouwen op het geluk dat Hij voor ogen heeft. En mensen, wat is dat moeilijk!!! Ik zeg je eerlijk; achter Jezus aan vind ik echt NIET fijn. Het voelt zo tegennatuurlijk. Mijn hoofd moeten buigen, mijn kleinheid onder ogen komen, net als mijn afhankelijkheid.. en dan ook nog vertrouwen dat Hij het goede met me voorheeft. Het liefst duik ik weggetjes in die er veel mooier uitzien (lees: waar mijn ego beter uit de verf komt). Wegen die beter begaanbaar zijn of maakbaar lijken (lees: me vasthouden aan gezondheid, financiële zekerheid). Echt hoor, als het aan mij lag…

Maar gelukkig ligt het niet aan mij. Ik hoef dit niet zelf te doen. En met het nemen van mijn kleinheid en menselijkheid komt er ook rust. Het enige wat ik dan nog hoef te doen is mijn weg gaan. Samen met mijn medemensen. Vallen. Opstaan. Af en toe een tijdje blijven liggen. Regelmatig de verkeerde afslag nemen. En ondertussen mijn ogen steeds opnieuw richten op Degene die alles in zijn hand heeft. Ik kan je vertellen; dat is allemaal al moeilijk genoeg en wat heb ik daarin anderen ook hard nodig!

Inmiddels weet ik dat een leven met God niet betekent dat het over rozen gaat. Integendeel. En hoe kan het ook anders? Als Jezus zegt: “volg Mij” en zijn weg is een weg van lijden, hoe kan ik dan verwachten dat ik op deze aarde geen lijden tegen zou komen..? Nee. Hem volgen, betekent juist ook het lijden aangaan. Mijn kruis op me nemen ( Lukas 9: 23). Dat lijden waar ik het liefst gillend bij weg wil, iedere keer weer. Lijden dat ik alleen aan kan gaan als Hij me voorgaat. Bij me is. Me steeds weer bij de hand neemt.

Immanuel; God met ons.

Dat Hij ons voorgaat, heeft Hij wel bewezen door het diepste lijden op zich te nemen dat wij nooit kunnen dragen. Hij ging voor ons dóór de dood heen, zodat wij met Hem kunnen Leven! Nou en dat lieve mensen.. is uiteindelijk toch, middenin de pijn en strijd die er iedere dag nog is, echt wel ongelooflijk fijn en bijzonder! Ja, misschien zelfs wel - oké, ik zal het maar zeggen - fantastisch!! En nu zonder het mooier te maken dan het is. Want dat is nergens voor nodig. Het kan niet eens. Nee.. het Wonder is in zichzelf al meer dan groot genoeg. Daar kun je alleen maar stil van worden.

“Laat mij niet mijn lot beslissen.

Zo ik mocht ik durfde niet.

Ach, hoe zou ik mij vergissen

als Gij mij de keuze liet.

Wil mij als een kind behand’len.

Dat alleen de weg niet vindt.

Neem mijn hand in uwe handen

en geleid mij als een kind”