Betrapt!

Terwijl ik met mijn volle boodschappenkar bij de auto aan kom, zie ik de mevrouw naast mij druk bezig met het inladen van haar boodschappen. Plots graait ze met haar hand naar een zakje en neemt ze stiekem een hap van een appelflap. Met dat ze dat doet ziet ze mij. Ik kijk haar aan en voel aan alles dat wegkijken geen zin meer heeft. Dus ik lach breeduit en zeg: “Honger?”.

“Jaaah, sorry hoor, sorry. Ik moet nog boodschappen doen en…”. Er volgt een hele uitleg waarom ze daar naast haar auto staat te snacken en ze sluit af met opnieuw een sorry. Ik heb een beetje met haar te doen en met dat ik denk dat ze zich vast betrapt voelt, zegt ze inderdaad: “ooh, ik voel me gewoon betrapt!”.

Ik schiet in de lach en zeg: “Geen sorry hoor. Niet nodig. Ik snap het wel. Heb zelf verse ham-kaas croissantjes gehaald en die ruiken zó lekker dat ik moeite moet doen ze niet nú al op te eten”. Dat helpt. We lachen allebei.

Wanneer ik in mijn auto stap zegt ze: “Nou, succes. Ik hoop dat je ze nog hebt als je thuiskomt!”. Ik roep terug dat ik ze met reden helemaal achterin de kofferbak heb gelegd, dus dat het zo goed moet komen. We lachen nog een keer naar elkaar en dan rij ik weg.

Onderweg naar huis zit ik met een grote grijns op mijn gezicht achter het stuur. Hoe een appelflap en een ham-kaas croissantje voor verbinding kunnen zorgen.. Ik vind het geniaal!