4 jan 2019

Dealen met de shit van het leven

De paarden zijn moe. De tijd rond de jaarwisseling is altijd spannend voor ze en ze krijgen dan duidelijk minder slaap. Meestal is er in de eerste week van januari wel een inhaaldag. Vandaag is die dag. Wanneer ik de paddock in stap voor het dagelijkse rondje verzorging, ligt Angel al te slapen. Vicky komt bij me staan en terwijl ik net even met mijn gedachten afdwaal naar iets in de verte, hoor ik haar ineens achter me neer ploffen. Niet veel later gaat ook een vermoeide Amy door haar hoeven. Drie paarden in dromeland. Allemaal liggend. Dat zie je niet vaak. Kennelijk geeft mijn aanwezigheid voldoende vertrouwen om te gaan liggen. Ik voel me stiekem een beetje vereerd. Onderdeel van de kudde. Op gouden momenten als deze vergeet ik meestal even alles om me heen. Kijkend naar bewegende neuzen, oren en ogen van dromende paarden, lijkt het leven ineens zo heerlijk eenvoudig. Ik wordt er rustig van en stiekem hoop ik, tegen beter weten in, dat dit moment nooit voorbij zal gaan.

Rust vinden, middenin de shit...

Terwijl ik daar zo zit, wordt mijn aandacht naar Amy getrokken. Er ontstaat een beetje onrust in mijn rust. Ik zie namelijk dat ze middenin een bed van paardenpoep is gaan liggen. Werkelijk waar. Zóveel ruimte en ze kiest precies díe plek! Ze ligt zelfs af en toe knikkebollend met haar neus in een grote hoop. Ik vraag me af of ik dat zou kunnen. Niet letterlijk natuurlijk. Niet het slapen met mijn neus in paardenmest. Maar rust vinden, zo middenin de shit... Amy heeft er duidelijk geen problemen mee.

Het slaapje duurt niet lang. Angel besluit al vrij snel dat het weer tijd is om op te staan. Ze is er behoorlijk duideijk over. "In de benen jullie!". Ik vind het een beetje irritant van haar. Best oneerlijk ook. Zelf extra lang slapen en dan de rest in de benen dwingen als jíj lekker bent uitgerust. Grmbl! Maar Amy en Vicky protesteren niet. Na wat gapen en uitrekken, stiefelen ze allemaal met tevreden hoofdjes richting het hooi om daar een volgende activiteit in te zetten: eten! Ook leuk.

Het liefst ruim ik eerst alles op.

Durf jij te kijken naar de shit in jouw leven?

Angel heeft dus voor iedereen besloten dat het moment voorbij is. Ook voor mij. Ik besluit dan maar tot actie over te gaan en de mestvork eens goed in die hopen paardenpoep te steken. Hoog tijd om wat shit weg te werken! Ik weet niet hoe dat met jou is, maar ik ben er niet zo goed in om, zoals Amy, IN de shit van mijn leven rust te vinden. Het liefst ruim ik eerst alles op. En dan bedoel ik ook echt alles! Ergens diep in mij zit een overtuiging dat ik pas rust kan vinden wanneer ieder probleem is opgelost en elk beetje pijn is verwerkt. Het klinkt heel logisch... en ondertussen. Als ik niet oppas ben ik op die manier mijn hele leven keihard aan het werk om rust te vinden. En het zal me nooit lukken... Shit IS er in dit leven. Shit gebeurt. Soms is het klein en kun je het vrij makkelijk opruimen. Soms kun je ervoor kiezen om even de andere kant op te kijken of om het tijdelijk uit de weg te gaan. Maar ondertussen verandert het niets aan het feit dat het er IS.

Hoe heerlijk zou het zijn om dan af en toe, net als Amy, tóch rust te kunnen vinden. Gewoon middenin dat wat er is. Zonder eerst problemen te moeten opruimen, narigheid weg te maken of krampachtig de andere kant op te kijken. Ik weet niet hoe jij erin staat (hangt, ligt of zit), maar mij lijkt het wel wat. Helemaal als het me vaker momenten oplevert als deze. Gouden momenten, middenin de shit van het leven. Enjoy!